Την ώρα που στο Μέγαρο Μαξίμου παίζεται το μέλλον της χώρας για τα επόμενα χρόνια οι πολίτες παρακολουθούν την τελευταία πράξη ενός δράματος με τον τίτλο «Το τέλος της Μεταπολίτευσης».

Αυτές τις ώρες το τελευταίο που ενδιαφέρει τον Έλληνα είναι αν πράγματι η χώρα περνά σε μια νέα ιστορική φάση, από τη στιγμή που αυτή η νέα φάση θα τον βρει φτωχότερο, χωρίς ελπίδα και με τη χώρα του παγιδευμένη σε ένα νέο μνημόνιο.

Παράλληλα με όλα αυτά ο οίκος S&P δηλώνει έτοιμος να αναβαθμίσει την Ελλάδα μετά την ολοκλήρωση του κουρέματος του ελληνικού χρέους. Ταυτόχρονα το ευρώ ενισχύεται έναντι των άλλων νομισμάτων.

Παραλογισμός;

Όχι. Από την έναρξη της κρίσης χρέους δεν υπήρξε από την πολιτική ηγεσία ψύχραιμη ματιά και ειλικρίνεια απέναντι στους πολίτες.

Το τέλος της Μεταπολίτευσης έρχεται -ήρθε- γιατί στην αίθουσα συσκέψεων του Μεγάρου Μαξίμου ψυχορραγεί η άσκηση πολιτικής όπως τη ξέραμε μέχρι σήμερα. Στο ΠΑΣΟΚ το έχουν καταλάβει με το  μονοψήφιο ποσοστό πρόθεσης ψήφου στις δημοσκοπήσεις. Στη ΝΔ διαπιστώνουν ότι η ρητορική κατά του μνημονίου υπήρξε ένα ατόπημα πρώτου μεγέθους και προσπαθούν να μη γίνουν ΠΑΣΟΚ.

Ο εχθρός της Ελλάδας δεν είναι το μνημόνιο. Ούτε η τρόικα, ούτε η Μέρκελ, ούτε το ΔΝΤ.

Εχθρός της Ελλάδας ήταν το ίδιο το πολιτικό σύστημα που εγκλώβισε τη χώρα σε μια πελατειακή λογική και δεν κατάφερε, όταν είχε τη χρυσή ευκαιρία, μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη. Πελατειακές σχέσεις υπάρχουν σε όλες τις χώρες -ακόμη και στη Γερμανία- αλλά δεν είναι ο κανόνας.

Το παιχνίδι χάθηκε στις αρχές της δεύτερης θητείας του Κώστα Σημίτη, όταν η ασφαλιστική μεταρρύθμιση Γιαννίτση κατέρρευσε υπό το βάρος πιέσεων που δεν είχαν αναφορά στην κοινωνία. Είχαν αναφορά σε μια συνδικαλιστική νοοτροπία που βλέπει κοντόφθαλμα. Είχε, όμως, ισχυρή οργάνωση και έναν απροσδόκητο σύμμαχο, την τότε αξιωματική αντιπολίτευση του Κώστα Καραμανλή.

Ο πρώην πρωθυπουργός είχε τη δική του ευκαιρία, αλλά τη σπατάλησε.

Που βρισκόμαστε;

Επιτέλους στον πάτο, μετά από παλινωδίες δύο ετών. Γυρνάμε από εκεί που ξεκινήσαμε: στο 2002, την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Μέχρι το 2015 πρέπει να γίνουν όσα δεν έγιναν τα τελευταία 38 χρόνια. Σε εκείνη τη χρονιά, το 2002, πρέπει να επανέλθει βίαια η ελληνική οικονομία. Αυτή είναι η λογική του νέου Μνημονίου.

Αυτή η λογική είναι οικονομικά και κοινωνικά βιώσιμη;

Κοινωνικά είναι σίγουρα απάνθρωπη. Θίγονται άνθρωποι που δεν φταίνε. Ωστόσο οικονομικά -και πολιτικά- είναι μια χρυσή ευκαιρία να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη. Να σταματήσει ο παρασιτισμός στην πραγματική οικονομία, οι ρεμούλες στην υγεία και τα δημόσια έργα, τα ρουσφέτια και η Πολιτεία να ασχοληθεί σοβαρά με τη βελτίωση της καθημερινής ζωής.

Η Ελλάδα έχει τρομερές αναπτυξιακές δυνατότητες. Με πρόγραμμα και σχέδιο το βιοτικό επίπεδο μπορεί να ανέβει τάχιστα. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει από το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό.

Οι εκλογές θα ισοπεδώσουν τα πάντα. Το εντυπωσιακό δημοσκοπικό ποσοστό της Δημοκρατικής Αριστεράς του Φώτη Κουβέλη δείχνει ότι ο Έλληνας θέλει καταρχήν μια αξιοπρεπή διακυβέρνηση. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής δείχνει ότι χιλιάδες είναι σε απόγνωση.

Το κούρεμα σε χρέος και μισθούς δεν πρέπει να οδηγήσει σε κούρεμα της ζωής, της ελπίδας, της δημοκρατίας.

Οι μεθεπόμενες εκλογές θα αναδείξουν -ελπίζω- μια νέα πολιτική τάξη, απαλλαγμένη από τα βάρη των σημερινών κομμάτων και με αναφορές στη σιωπηλή πλειοψηφία των Ελλήνων που δεν θέλουν ρουσφέτια και δοσοληψίες με τους πολιτικούς, αλλά αγωνίζονται κάθε ημέρα για μια καλύτερη ζωή.