Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΕΪΤΑΝΙΔΗ
Σε άλλες περιόδους και στις εκλογικές αναμετρήσεις παλαιότερων εποχών υπήρχε η πολυτέλεια το κάθε κόμμα να ερμηνεύει όπως θέλει το μήνυμα της κάλπης. Σήμερα αυτή πολυτέλεια δεν υπάρχει.

Παραδόξως τα πράγματα είναι σχετικά απλά.

Ο ελληνικός λαός αφαίρεσε από το δικομματισμό τη δυνατότητα να κυβερνήσει. Τιμώρησε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και ταυτόχρονα απέρριψε ένα στυλ διακυβέρνησης που κοίμισε το Έθνος επί 30 χρόνια υποσχόμενο παραδείσους με δανεικά, με αποτέλεσμα την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.

Σε αυτό το κλίμα ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν κάτι έξυπνο. Τόλμησαν να πουν ότι η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει. Μια κυβέρνηση της αριστεράς είναι μια προοπτική που δεν είχε ζήσει η Ελλάδα. Η διακυβέρνηση από το δικομματισμό απέτυχε. Γιατί να μη δοκιμαστεί κάτι άλλο.

Ο λαός, όπως πάντα, ψήφισε σοφά. Ανέδειξε το ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση και του έδωσε την ευκαιρία να διερευνήσει αν μπορεί να συγκροτήσει κυβέρνηση. Δεν του έδωσε, όμως, τη δύναμη να κάνει ότι θέλει. Ο λαός δεν επικρότησε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ανέδειξε ένα νέο παίκτη με σκοπό να αλλάξει το υφιστάμενο μίγμα πολιτικής, να αλλάξει το κράτος. Η επανίδρυση που είχε υποσχεθεί ο Καραμανλής το 2004 παραμένει ζητούμενο.

Επίσης ας μη ξεχνάμε ότι ο φιλελεύθερος κόσμος, ένα 6%, δεν εκφράζεται κοινοβουλευτικά. Αν «Δημοκρατική Συμμαχία», «Δράση» και «Δημιουργία Ξανά» είχαν κατέβει με κοινό ψηφοδέλτιο θα είχαν εκλέξει τουλάχιστον 20 βουλευτές και η συζήτηση σήμερα θα ήταν διαφορετική. Αυτό ας το θυμούνται στο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κακός εκλογικός νόμος αυτή τη φορά τους ευνοεί. Ας μη φερθούν, λοιπόν, αλαζονικά.

Το ουσιαστικό είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν θέλει να βγει η χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν το ήθελε θα ανέβαζε τα ποσοστά του ΚΚΕ.

Αντίθετα ζητεί να γίνει η Ελλάδα ένα σύγχρονο κράτος, στο οποίο τα βάρη θα μοιράζονται δίκαια και το κομματικό σύστημα δεν θα ασελγεί σε βάρος της Δημόσιας Περιουσίας και του Δημόσιου Πλούτου.

Αν αυτό το καταλάβουν στο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συγκροτηθεί μια ευρεία κυβέρνηση, όχι κατ’ ανάγκη της Αριστεράς, αλλά Εθνικής Ενότητας, με σκοπό τα επόμενα τέσσερα χρόνια να γίνουν στη χώρα όσα δεν έγιναν καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.

Είναι εύκολο; Φυσικά και όχι. Η διακυβέρνηση έχει πολλούς σκοπέλους. Ωστόσο η αριστερά έχει τη μοναδική ευκαιρία να επιβάλει και να προωθήσει μια προοδευτική ατζέντα στην κοινωνία, αρκεί, όμως, να υπάρχει και κοινωνία και χώρα.

Συνεργασία σημαίνει συμβιβασμός και στην παρούσα φάση συμβιβασμός είναι να δεχτείς τους στόχους του Μνημονίου και να προσπαθήσεις βήμα – βήμα να αλλάξεις το Οικονομικό Πρόγραμμα.

Οι δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ περί καταγγελίας της δανειακής σύμβασης ακούγονται ωραίες, αλλά είναι ανέφικτες. Αν δεν εκταμιευτεί η επόμενη δόση του δανείου δεν θα υπάρχουν χρήματα για να γίνουν –αν χρειαστεί- νέες εκλογές.

Από την άλλη πλευρά η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της Δημοκρατικής Αριστεράς, δίνει στο ελληνικό πολιτικό σύστημα την ευκαιρία να διεκδικήσει αλλαγή στο Οικονομικό Πρόγραμμα που έχει συμφωνηθεί με τους εταίρους μας, αλλά και χρόνο για να τρέξουν οι αναγκαίες αλλαγές.

Το ευκταίο σενάριο, της κυβερνητικής συνεργασίας του παλιού δικομματισμού, με το ΣΥΡΙΖΑ και τη Δημοκρατική Αριστερά, δεν έχει πολλές πιθανότητες. Προσωπικά είμαι απαισιόδοξος. Η παντελής έλλειψη κουλτούρας συνεργασιών και ο φόβος ότι οι υποχωρήσεις από προεκλογικές θέσεις θα ερμηνευτεί ως πισωγύρισμα, αποτελούν έναν μεγάλο ανασταλτικό παράγοντα για να τρέξουν οι εξελίξεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με το ποσοστό που έχει κερδίσει, δεν είναι πλέον κόμμα διαμαρτυρίας. Έχει κυβερνητικές ευθύνες. Αν δεν το αντιληφθεί αυτό και δεν πράξει αναλόγως, είναι εξαιρετικά εύκολο το 16,7% να εξαφανιστεί.