Συνέντευξη στον ΓΙΑΝΝΗ ΣΕΪΤΑΝΙΔΗ

Εξοικονομήσεις ύψους 100 εκατ. ευρώ, μέσω της συγκράτησης του μισθολογικού τομέα, προσφέρει στις διοικήσεις των τραπεζών η Ένωση Τραπεζικών Υπαλλήλων Κύπρου (ΕΤΥΚ). O πρόεδρος της συντεχνίας, Λοϊζος Χατζηκωστής, εξηγώντας την πρόταση είπε ότι οι εξοικονομήσεως δεν είναι απαραίτητο να προέλθουν από πάγωμα μισθών, αλλά και με άλλους τρόπους, όπως η αποκοπή του μισού 13^ου μισθού. Παράλληλα ζητούνται περικοπές στις απολαβές των διοικήσεων των τραπεζών και καμία καταβολή μπόνους.

-Εκκρεμεί η υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας στον τραπεζικό τομέα σε μια περίοδο έντονων πιέσεων για τον κλάδο. Δημοσίως, πλέον, ζητούνται περικοπές στο μισθολογικό κόστος. Αν όχι μειώσεις μισθών, τουλάχιστον πάγωμα στα σημερινά επίπεδα. Εσείς με τη ατζέντα προσέρχεστε στις διαπραγματεύσεις;
Πριν ένα χρόνο, κατά τη διάρκεια του τελευταίου συνεδρίου μας, αποφασίσαμε ομόφωνα να μην δώσουμε έμφαση στις αυξήσεις, δεν θα επιδιώξουμε μισθολογικές αυξήσεις, αλλά την ικανοποίηση θεσμικών αιτημάτων. Με αυτά τα δεδομένα πορευτήκαμε στην υποβολή των αιτημάτων μας και διαπραγματευτήκαμε μέχρι σήμερα με τις τράπεζες. Την εποχή που εμείς λέγαμε ότι είναι δύσκολες εποχές, για τις τράπεζες, το Μάιο του 2011,  και αφού είναι δύσκολες δεν πρέπει να επιδιώξουμε μισθολογικές αυξήσεις, οι ίδιες οι τράπεζες είχαν πρόθεση να δώσουν μπόνους σε στελέχη τους, ενώ ήταν φανερό ότι θα είχαν ζημιές. Εμείς σε όλη την πορεία των διαπραγματεύσεων πορευτήκαμε πάνω στη βάση τη μη διεκδίκησης αυξήσεων. Και δεν είναι μόνο αυτό. Πριν δύο χρόνια πήγαμε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και δώσαμε εισφορά ύψους 500.000 ευρώ στα δημόσια ταμεία. Καλέσαμε τότε, όλους τους εργοδότες να πράξουν το ίδιο κατ’ αναλογία. Η οικονομία μας αντιμετωπίζει προβλήματα και όλοι πρέπει να αναλάβουμε το κόστος που μας αναλογεί. Εμείς υποδείξαμε τα προβλήματα όταν οι περισσότεροι δεν συναισθανόταν την κρίση.

-Στη διαπραγμάτευση έχετε διευκρινίσει το χρονικό διάστημα για το οποίο θα ισχύει το πάγωμα των μισθών; Θα είναι για δύο ή τρία χρόνια;
Δεν καταλήξαμε ακόμη. Εμείς καταθέσαμε μια πρόταση. Η εργοδοτική πλευρά θέτει στο τραπέζι, με την ευκαιρία ζητήματα περικοπών ωφελημάτων, αν και μέσα στο 2011 οι ίδιοι ζητούσαν μπόνους. Αυτά τα πράγματα δεν στέκουν. Σε αυτή τη δύσκολη εποχή δηλώνουμε διατεθειμένοι να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι με την εργοδοτική πλευρά. Να συζητήσουμε να τα βρούμε και να αναλάβουμε, από την πλευρά μας ένα κόστος που θα πλησιάζει τα 100 εκατ. ευρώ.

-Αυτά τα 100 εκατ. ευρώ αποτελούν όφελος, για τις τράπεζες, από τη μη καταβολή αυξήσεων;
Μάλιστα. Και πρόκειται για ένα ποσό που θα το χαρακτήριζα τεράστιο, αν λάβουμε υπόψη ότι παραχωρείται από μια μικρή μερίδα εργαζομένων, για ένα κόστος που θα αναλάβουν 10.000 εργαζόμενοι στις τράπεζες. Το κράτος επιδιώκει εξοικονομήσεις 200 εκατ. ευρώ έχοντας μπροστά του 70.000 εργαζομένους. Αν το αναλύσουμε το μέσο κόστος ανά εργαζόμενο είναι 10.000 ευρώ.

-Με όσα ήδη αναφέρατε περί μπόνους γίνετε σαφές ότι δέχεστε το πάγωμα των μισθών με την προϋπόθεση ότι και η άλλη πλευρά θα αναλάβει αντίστοιχες θυσίες.
Να διευκρινίσω ότι δεν μιλάμε κατ’ ανάγκη για πάγωμα, αλλά για παραχώρηση ενός ποσού 100 εκατ. ευρώ, το οποίο μπορεί να προκύψει και με άλλο τρόπο, όπως η αποκοπή του μισού 13^ου μισθού.

-Μπορεί δηλαδή να δοθούν κάποιες προσαυξήσεις, αλλά να κοπούν οι αποδοχές σας από άλλο τμήμα των απολαβών σας;
Πρόκειται για χρήματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα τα έπαιρναν οι συνάδελφοι, αλλά δεν θα τα λάβουν και τα παραχωρούν στην τράπεζα, με τον άλφα ή βήτα τρόπο.

-Μιλήσατε ήδη για τα μπόνους. Φαντάζομαι ότι θέτετε ως προϋπόθεση να μην καταβάλλονται όσο διαρκεί η κρίση;
Την περικοπή των 10.000 ευρώ ανά εργαζόμενο πρέπει να τη δούμε σε σύγκριση με τις αμοιβές των τραπεζικών υπαλλήλων. Δεν αμείβονται με 800.000 ή 900.000 ευρώ το χρόνο. Δεν δεχόμαστε την ώρα που ένας υπάλληλος θα επωμιστεί ένα τόσο μεγάλο κόστος να μιλούμε για μπόνους ή να θεωρείτε θυσία η μη καταβολή μπόνους.

Τα μπόνους δίνονται στους καλούς υπαλλήλους όταν έχουν μεγάλες επιδόσεις. Πρέπει όμως να δίνονται την εποχή της κερδοφορίας, όχι την εποχή των ζημιών. Τα μπόνους δεν είναι μισθός και δεν είναι θυσία. Ας μη ξεχνάμε ότι η πορεία των τραπεζών εξαρτάται από τις αποφάσεις των διοικήσεων. Αμείβονται με μπόνους όταν πετυχαίνουν τους στόχους και όταν δεν τους πετυχαίνουν πρέπει να έχουν αντίστοιχο κόστος. Όσο διαρκή η κρίση, όσο οι τράπεζες έχουν ζημίες και όσο οι υπάλληλοι κάνουν θυσίες δεν πρέπει να δίνονται μπόνους. Αυτό το βάζουμε ως προϋπόθεση και το απαιτούμε. Όλοι πρέπει να μοιραστούμε το κόστος, αλλά ο καθένας να αναλαμβάνει το μέρος που του αναλογεί. Όσο πιο ψηλά βρίσκεται κάποιος τόσο πιο μεγάλο κόστος πρέπει να έχει στην αποτυχία. Την ώρα των επιτυχιών μιλάμε για υπερκέρδη και διανέμουμε μπόνους, ξεκινώντας από τις διοικήσεις, το αντίστροφο πρέπει να γίνετε την ώρα της ζημιάς.

-Μιλήσατε για θεσμικές διεκδικήσεις. Σε τι επίπεδο θα κινηθείτε;
Το πρόβλημα των τραπεζών είναι οικονομικό και χρειάζονται οικονομική ανάσα. Η οικονομική ανάσα δεν έχει σχέση, για παράδειγμα, με το δικαίωμα των εργαζομένων να προσφεύγουν σε ένα δευτεροβάθμιο όργανο αν αδικούνται σε προαγωγές, αν θέλουμε να υπάρχει αξιοκρατία και διαφάνεια στις τράπεζες. Δεν αποτελεί κόστος να μετέχουμε στα διοικητικά συμβούλια για να εκφράζουμε τις απόψεις μας. Πολλές φορές τα λάθη γίνονται σε επίπεδο διοικητικού συμβούλια. Πέραν όλων των άλλων η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων είναι και μέτοχοι των τραπεζών. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι οι τράπεζες εξωθούν τους συναδέλφους να αγοράζουν μετοχές της τράπεζας τους –τους λένε ότι εμείς πρέπει να στηρίξουμε την τράπεζα- και ότι παραχωρούν για το σκοπό αυτό δάνεια και διευκολύνσεις. Και οι συνάδελφοι παίρνουν και μετοχές και μετατρέψιμα ομόλογα. Μιλούμε για ζημιά των μετόχων, αλλά οι πρώτοι που υφίστανται τη ζημιά είναι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι ζημιώνονται και ως μέτοχοι και ως εργαζόμενοι στο μισθό τους.

Το μόνο θεσμικό αίτημα που μπορεί να έχει κόστος είναι η πρόταση μας οι υφυπηρετήσαντες να καλύπτονται από το Ταμείο Υγείας, αλλά και αυτό το κόστος μπορεί να καλυφθεί από το όφελος που προκύπτει από την πρότασή μας για συγκράτηση του μισθολογικού κόστους.

-Μπορείτε να προσδιορίσετε το χρόνο κατάληξης της διαπραγμάτευσης;
Θα έπρεπε ήδη να είχαμε καταλήξει σε μια συμφωνία, αν υπήρχε καλή διάθεση και από τις δύο πλευρές. Εμείς την έχουμε δείξει αυτή τη καλή διάθεση, αφού ξεκινήσαμε το διάλογο αποδεχόμενοι να εισφέρουμε.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» στις 11 Δεκεμβρίου 2011