Οι μύστες της τεχνικής ανάλυσης στις χρηματαγορές ακολουθούν κατά γράμμα το εξής αξίωμα: όταν μια μετοχή βρεθεί σε καθοδικό κανάλι τότε θα πέφτει για πάντα, ενώ αν βρεθεί σε ανοδικό τότε θα ανεβαίνει για πάντα.

Η Κύπρος από πέρυσι το καλοκαίρι, οπότε και εκδόθηκε και η πρώτη προειδοποίηση για πιθανή υποβάθμιση του αξιόχρεου της οικονομίας, έχει εισέλθει σε ένα καθοδικό κανάλι.

Σημείο στήριξης, για να σταματήσει η πτώση, δεν διαφαίνεται πουθενά και η χώρα διολισθαίνει φτάνοντας πλέον σε ορατή απόσταση από το να χτυπήσει την πόρτα του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης.

Μπορεί από τις Βρυξέλλες να φωνάζουν ότι δεν συζητείται σχέδιο διάσωσης της κυπριακής οικονομίας (το τελευταίο που θα ήθελε αυτή τη στιγμή η ΕΕ είναι άλλο ένα μέλος της ευρωζώνης, έστω και μικρό, στο μηχανισμό), αλλά τα μηνύματα που στέλνει η Λευκωσία στον έξω κόσμο δεν είναι ενθαρρυντικά.

Η σύγχρονη οικονομία είναι περισσότερο ψυχολογία και λιγότερο λογική. Τα θεμελιώδη δεδομένα της κυπριακής οικονομίας μπορεί να μην είναι τραγικά (το δημόσιο χρέος είναι χαμηλό, στο 62%), αλλά αυτό δεν αρκεί. Οι ΗΠΑ είναι η ισχυρότερη οικονομία του κόσμου -και λίγα καλά χρόνια ανάπτυξης αρκούν για να αποκλιμακώσουν το αμερικανικό δημόσιο χρέος- αλλά αυτό δεν εμπόδισε την υποβάθμισή της. Το κακό πολιτικό κλίμα στις ΗΠΑ ήταν αρκετό για να χαλάσει την ψυχολογία της αγοράς.

Στην Κύπρο η κυβέρνηση δείχνει να έχει εγκλωβιστεί μεταξύ ψυχολογίας και λογικής. Ξέρει τι πρέπει να κάνει για να ηρεμήσει τις αγορές, αλλά δεν θέλει και να τορπιλίσει το ρόλο των συντεχνιών αγνοώντας τις προτάσεις τους. Κοιτά προς τα πίσω, στις αριστερές καταβολές του ΑΚΕΛ και τη μάχη κατά του καπιταλισμού και την ίδια ώρα νιώθει ενοχές όταν πρέπει να περιορίσει κεκτημένα της εργατικής τάξης.

Τα πράγματα θα ήταν πιο απλά αν οι κυβερνώντες μπορούσαν να δουν καθαρά.

Σε μια κοινωνία όπου το 16,2% του πληθυσμού (127.000 άτομα) ζούσε το 2008 στα όρια της φτώχειας και το 8,2% (64.000 άτομα) ζούσε σε συνθήκες σοβαρής στέρησης στοιχειωδών μέσων διαβίωσης είναι αστείο ο δημόσιος διάλογος να εξαντλείται στο αν πρέπει ή όχι να καταβάλουν εισφορές οι δημόσιοι υπάλληλοι για τις συντάξεις τους. Πρώτοι οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε να ζητήσουν την επιβολή εισφορών ανάλογων με τις συντάξεις που λαμβάνουν διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο κατοχυρώνουν τα δικαιώματά τους.

Η δε αύξηση του ΦΠΑ θίγει πρώτα απ’ όλα τις ασθενέστερες τάξεις.

Το πιθανότερο είναι ότι η έγκριση του πρώτου πακέτου μέτρων για την οικονομία θα εξελιχθεί σε μια έντονη πολιτική διαμάχη μεταξύ της κυβέρνησης και των αντιπολιτευόμενων κομμάτων.

Στη γλώσσα της τεχνικής ανάλυσης ο μόνος τρόπος να σταματήσει η πτώση μιας μετοχής είναι να βρεθεί ένα σημείο στήριξης στο οποίο η κάθοδος σταματά και αρχίζει η άνοδος.

Η ψήφιση των μέτρων (με όποια μορφή) δεν θα είναι το σημείο στήριξης που αναζητά τους τελευταίους μήνες η κυπριακή οικονομία. Αυτό που λείπει σήμερα είναι η ψυχολογία, η αλλαγή του κλίματος σε κοινωνία και οικονομία.

Η κυπριακή οικονομία χρειάζεται πρωτίστως μια νέα ατζέντα, ένα νέο οραματικό στόχο, για να μπορέσει να τραβήξει μπροστά. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν την κρίση η οικονομία είχε φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο, έχοντας απολέσει σημαντικό κομμάτι της ανταγωνιστικότητάς της.

Αλλά με ενοχικά σύνδρομα δεν μπορεί να υπάρξει όραμα στη χάραξη της πολιτικής.

www.kathimerini.com.cy