H είσοδος της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν μια πολιτική κίνηση που άλλαξε δραματικά (υπέρ της Κύπρου) τα δεδομένα στο εθνικό θέμα. Με  την είσοδο στον σκληρό πυρήνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην ευρωζώνη, η μικρή Κύπρος εντάχθηκε σε μια πανίσχυρη οικονομική συμμαχία, δίνοντας ώθηση στην προσπάθεια για την εδραίωσή της ως χρηματοοικονομικού και τραπεζικού κέντρου στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η ευρωπαϊκή πορεία της Κύπρου ήταν αναγκαίος όρος για θετικές εξελίξεις τόσο στο εθνικό θέμα, όσο και στην οικονομία, αλλά όχι και η θεραπεία δια πάσα νόσο. Η πολιτική ηγεσία δεν αντιλήφθηκε ότι οι όροι του παιχνιδιού άλλαξαν και δεν προετοίμασε την οικονομία.

Η Κύπρος αποτελεί μέρος μιας ενιαίας εσωτερικής αγοράς 500 εκατομμυρίων κατοίκων και όχι μια περιφερειακή οικονομία των 800.000. Αν δεν είσαι δυνατός, ανταγωνιστικός σε αυτά που παράγεις, τότε η δύναμη της αγοράς θα σε γονατίσει.

Εντός της Ευρώπης ένα μικρό κράτος δεν είναι κατ’ ανάγκη και αδύναμο. Υπάρχει το λαμπρό παράδειγμα του Λουξεμβούργου, το οποίο έχει καταφέρει να αποκτήσει πολιτική επιρροή πολλαπλάσια της φυσικής του υπόστασης. Υπολογίσιμη δύναμη μέσα στην Ένωση είναι η Δανία, ενώ αυξάνεται η επιρροή της Μάλτας.

Κοινό στοιχείο των ανωτέρω τριών μικρών κρατών είναι δύο: έχουν αψεγάδιαστα δημόσια οικονομικά και επενδύουν στα συγκριτικά τους παραγωγικά πλεονεκτήματα. Η Μάλτα για παράδειγμα αναγνώρισε ότι αυτό που μπορεί να παράγει είναι… ανθρώπους. Με ορίζοντα το 2015 έχει καταστρώσει ένα σχέδιο αναβάθμισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και δίνεται έμφαση σε τομείς της χρηματοοικονιμικής και της τεχνολογίας πληροφορικής για να ενισχύσει  τον τοπικό τραπεζικό τομέα.

Στη Δανία τα πανεπιστήμια αποτελούν στην πράξη επιστημονικά – επιχειρηματικά πάρκα, τα οποία δίνουν υψηλή προστιθέμενη αξία στην οικονομία.

Τα σημερινά προβλήματα της κυπριακής οικονομίας δεν προέκυψαν σε μια ημέρα, ούτε μπορούν να λυθούν σε μια ημέρα. Όσο όμως, ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται σε μέτρα προσωρινής απόδοσης, δεν πρόκειται να υπάρξει πορεία αναστροφής. Η Κυπριακή Οικονομία χρειάζεται ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα παραγωγικής και δημοσιονομικής ανασυγκρότησης. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε εκ νέου την Αμερική. Η λειτουργία της χώρας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι πραγματικότητες του σύγχρονου κόσμου θέτουν εκ των προτέρων τις κατευθυντήριες γραμμές.

1^ον Η δημοσιονομική ανασυγκρότηση απαιτεί τον επανασχεδιασμό κράτους. Καταρχήν να αποφασιστεί τι είδους δημόσιο τομέα χρειάζεται ο τόπος, αλλά και το κόστος που μπορεί να επωμιστεί ο κρατικός προϋπολογισμός. Ο δημόσιος υπάλληλος πρέπει να πληρώνεται ικανοποιητικά, για να είναι ανεπηρέαστος στην άσκηση των καθηκόντων του, αλλά οι αμοιβές δεν μπορεί να είναι παράλογες. Όποιος θέλει να γίνει πλούσιος ας επιλέξει να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα. Άλλωστε αν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση σε σύντομο χρονικό διάστημα δεν θα συζητάμε για το ύψος της μείωσης των αυξήσεων των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά για δραστικές περικοπές στις απολαβές.

2^ον Μια σειρά ημικρατικών οργανισμών πρέπει να περάσει στον ιδιωτικό τομέα. Cyta, ΑΗΚ, Αρχή Εκθέσεων, Αρχή Λιμένων, Κυπριακές Αερογραμμές θα προσφέρουν περισσότερα αν περάσουν στα χέρια ιδιωτών. Το παράδειγμα των αεροδρομίων αποτελεί την πειστικότερη απάντηση για το επίπεδο των υπηρεσιών που μπορεί να προσφέρει η ιδιωτική διαχείριση. Τα έσοδα από τις αποκρατικοποίησεις θα πρέπει να κατευθυνθούν αποκλειστικά στη μείωση του Δημόσιου Χρέους.

3ον Η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, γιατί απαιτεί και χρόνο για να αποδώσει και το κυριότερο αλλαγή νοοτροπίας. Το κλειδί της επιτυχίας είναι η κοινή βούληση να γίνουμε καλύτερη.  Μια νοοτροπία αριστείας που πρέπει να διαχυθεί σε όλη την κοινωνία. Από το νηπιαγωγείο μέχρι την Προεδρία της Δημοκρατίας. Να έχουμε την καλύτερη τουριστική υποδομή, τις καλύτερες χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, τα καλύτερα πανεπιστήμια. Δύσκολα πράγματα.

Όσοι ονειρεύονται άφθονο χρήμα από το φυσικό αέριο, που θα λύσει όλα τα προβλήματα, καλά θα κάνουν να  ξυπνήσουν γρήγορα. Οι πόροι αυτοί δεν θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να κλείσουν τρύπες. Ούτε καν για την αποπληρωμή του Δημόσιου Χρέους. Τα έσοδα από το φυσικό αέριο πρέπει να επενδυθούν σε υποδομές και σε ένα Ταμείο Ανάπτυξης που θα επενδύει για τις μελλοντικές γενεές, όπως κάνει η Νορβηγία.